Neurologopeda

 

Afazja rozwojowa występująca u dzieci nie jest konsekwencją niepełnosprawności intelektualnej, niedosłuchu, porażenia mózgowego, całościowych zaburzeń rozwojowych. Spowodowana jest uszkodzeniem pewnych struktur mózgowych, często w postaci mikrourazów o nieznanej genezie i niejednoznacznym patomechaniźmie.

Afazja rozwojowa – to specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka. Dzieci pomimo prawidłowego słuchu fizycznego i – co najmniej – normy intelektualnej, mają trudności z nabywaniem i rozumieniem mowy.

 

Wyróżnia się trzy rodzaje afazji rozwojowej:

1. afazja rozwojowa typu ekspresyjnego (ruchowa, motoryczna) czyli wtedy gdy dziecko nie mówi lub mówi bardzo słabo, ale rozumie mowę;

2. afazja rozwojowa typu percepcyjnego (sensoryczna) czyli rozumienie mowy otoczenia jest dla dziecka ograniczone, natomiast mowa czynna dziecka jest bardzo agramatyczna i niewyraźna (dziecko posługuje się „swoim” językiem);

3. afazja rozwojowa typu mieszanego (motoryczno-sensoryczna) czyli połączenie obu poprzednich tzn. dziecko nie mówi (lub słabo mówi) oraz nie rozumie mowy otoczenia.

Objawy afazji rozwojowej:

1. zaburzenie albo zniesienie zdolności wyrażania myśli słowami, powolna, oszczędna w słowach mowa, składanie słów i zdań odbywa się z wysiłkiem,

2. niemożność naturalnego opanowania systemu gramatycznego i składni np.: niewłaściwa fleksja, parafazje głoskowe (zamiany głosek, opuszczanie i przestawianie głosek),parafazje słowne (wtrącanie błędnych słów ), niewłaściwa forma gramatyczna (agramatyzmy), uproszczenia w budowie zdań przez np. opuszczanie przyimków i niezmienianie końcówek rzeczowników (styl depeszowy albo styl telegraficzny),

3. zaburzenia o charakterze amnestatycznym – zapominanie już nabytego słownictwa, dziecko nie potrafi przypomnieć sobie właściwych słów do określenia przedmiotów i pojęć, przedmioty określa opisowo (np. pióro – „to do pisania”),

4. problemy z uczeniem się nowych słów i zapamiętywaniem ich znaczeń,

5. trudności z powtarzaniem cudzych słów i zdań,

6. tworzenie neologizmów, zniekształcenia słów, często niezrozumiała mowa,

7. w przypadku afazji czuciowej: zaburzenie rozumienia mowy, dzieci rozumieją sens pytań i zdań dopiero po kilkakrotnym powtórzeniu, czasami rozumieją sens niektórych słów, ale nie rozumieją znaczenia całego zdania.

 

Oprócz ewidentnych problemów z mową, dzieci z afazją cierpią jednocześnie na:

1. trudności w czytaniu (aleksja) i pisaniu (agrafia) – występujące w różnym stopniu,

2. ograniczenia w uczeniu się na pamięć (dzieci wolniej zapamiętują, niedokładnie, nieadekwatnie, szybciej zapominają),

3. problemy z koncentracją,

4. dysharmonię rozwojową, problemy z motoryką małą i dużą, zaburzenia integracji sensorycznej, męczliwość,

5. nerwowość, lękliwość, nadpobudliwość, problemy emocjonalne, obniżone poczucie własnej wartości, unikanie kontaktów społecznych, izolowanie się.

Dziecko z afazją rozwojową musi koniecznie zostać objęte opieką i terapią wielospecjalistyczną.

 

Przygotowała: Aneta Michalak - neurologopeda

 

https://www.rozkodujmyafazje.pl/

 

Wielokrotnie pojawiają się wątpliwości i pytania, w jakiej kolejności powinny pojawiać się głoski w mowie rosnącego brzdąca. Należy pamiętać, że rozwój mowy dziecka to proces mocno zindywidualizowany pod wieloma względami. Istnieją jednak przyjęte ramy czasowe wyznaczające prawidłowy rozwój artykulacji.

 

 

Przygotowała: Aneta Michalak - neurologopeda

Zaczerpnięte z: www.facebook.com/GADUterapia/

Oddech jest warunkiem zaistnienia głosu. Dlatego też prawidłowe oddychanie jest ważnym elementem terapii logopedycznej. Trening oddychania to m.in. uświadamianie dziecku  procesu wdechu i wydechu oraz różnicowania toru oddechowego nosowego i ustnego. Taka  prosta czynność czasami wymaga treningu lub usprawnienia.  

Zachęcam zatem do samodzielnego wykonania zabawki, która sprawi dzieciom dużo radości  i w znakomity sposób będzie stymulować kontrolę oddechu. To znakomite ćwiczenie  logopedyczne.  

Ważne by podczas ćwiczeń pomieszczenie było przewietrzona a dziecko rozluźnione. Ćwiczeń  nie wolno wykonywać bezpośrednio po posiłku.  

Ćwiczymy powolne dmuchanie strumienia powietrza przez słomkę, wdech torem nosowym  (pod warunkiem, że nie towarzyszy dziecku infekcja górnych dróg oddechowych). 

Potrzebne będą: 

• kubeczki jednorazowe (takie sztywniejsze) 

• słomki 

• rękawiczki jednorazowe 

• małe pomponiki 

• czarny marker 

• kreatywne oczy 

• narzędzie do przekłuwanie – u nas metalowy patyczek do szaszłyków • klej na gorąco/ ‘Magik’ 

• szerokie gumki recepturki

Aby wykonać zająca przyklejamy od tyłu do rękawiczki jej środkowy palec, a z przodu sklejamy  ze sobą dwa krańcowe palce. Następnie naklejamy oczy i nos z pomponika, a markerem  dorysowujemy wąsy i buzie zająca ( palce rękawiczki można skleić klejem ‘Magik’, albo innym  mocnym klejem).  

W kubeczku robimy dziurkę i umieszczamy w niej słomkę.  

Zajączka – rękawicę naciągamy na kubek dodatkowo obwijając gumką recepturką. Obecne  w naszych domach rękawiczki jednorazowe są wystarczająco ciasne, można je ciasno  i szczelnie naciągnąć na kubeczek. 

W ten sposób zajączek jest gotowy.

Dziecko wdycha powietrze nosem i powoli dmucha w słomkę napełniając rękawiczkę powietrzem. 

 

Inna wersja to „kwiaty na łące”: 

Na palce rękawiczki można dokleić kwiatki wycięte z papieru lub kolorowego filcu.

 

Dzieci będą przy tym miały długie chwile wesołej zabawy, a przy tym będą ćwiczyły płuca! :)

 

Wykonano w oparciu o materiały dostępne na stronie: www.dzieciakiwdomu.pl/

 

Ćwiczenia słuchowe – stanowią one bardzo ważną grupę ćwiczeń logopedycznych, ponieważ często opóźnienia czy zaburzenia rozwoju mowy pojawiają się na skutek opóźnień rozwoju słuchu fonematycznego {tzw. słuchu mownego}. Stymulując funkcje słuchowe przyczyniamy się do rozwoju mowy dziecka.

Przykłady:
• „ Co słyszę?” – dzieci siedzą z zamkniętymi oczami i nasłuchują, rozpoznają odgłosy dochodzące z sąsiedztwa, ulicy.
• „ Zgadnij, co wydało dźwięk?” – uderzanie pałeczką w szkło, metal, kamień, drewno itp. Toczenie różnych przedmiotów po podłodze / np. piłki, kasztana, kamienia/, rozpoznawanie odgłosu przez dzieci.
• Rozpoznawanie różnych przedmiotów w zamkniętym pudełku po wydawanym odgłosie – groch, kamyki, gwoździe, cukier, kasza itp.
• Uderzanie o siebie klockami, łyżeczkami, garnuszkami; uderzanie łyżeczką o pustą szklankę, o szklankę z wodą, klaskanie, darcie papieru, gniecenie papieru, przelewanie wody( z wysokości, z niska), drapanie po szkle, papierze, stole.
• Rozpoznawanie głosu, szmeru, źródła dźwięku – miejsca, kierunku, odległości, ilości dźwięków (dużo- mało), głośności ( cicho – głośno).
• Szukanie ukrytego zegarka, radia, dzwoniącego budzika.
• Rozróżnianie i naśladowanie głosów zwierząt: kota, psa, krowy, kury, koguta, kaczki, gęsi itp.
• Rozróżnianie odgłosów pojazdów: samochodu, pociągu, motoru, traktora itp.
Rozpoznawanie po dźwięku różnych urządzeń domowych, np. odkurzacz, mikser, suszarka, pralka itp.

Miłej zabawy! :)

Ćwiczenia oddechowe - poprawiają wydolność oddechową, sprzyjają wydłużaniu fazy wydechowej, co powoduje poprawę jakości mowy. Ćwiczenia prowadzone są najczęściej w formie zabawowej, przy wykorzystaniu różnych środków, np. piórek, piłeczek, wody mydlanej, chrupek, wiatraczków itp. Są także wplatane w opowieści i zabawy ruchowe.
 

Przykłady:
• Wdech nosem ( usta zamknięte) i wydech ustami.
• Dmuchanie na płomień świecy.
• Dmuchanie na piłeczkę pingpongową, wyścigi piłeczek.
• Dmuchanie na kulkę z waty, na wiatraczek.
• Chłodzenie „ gorącej zupy” – dmuchanie ciągłym strumieniem.
• „ Zdmuchiwanie mlecza” – długo, aż spadną wszystkie nasionka.
• Chuchanie na zmarznięte ręce.
• Naśladowanie lokomotywy – wydmuchiwanie „nadmiaru pary” – ffff, szszsz.
• Naśladowanie balonika – wypuszczanie powietrza z jednoczesnym odgłosem „sssss”.
• Nadmuchiwanie balonika.
• Naśladowanie syreny – „ eu-eu- eu”, „ au-au-au” – na jednym wydechu.
• Wyścigi chrupek – dmuchanie w parach.
• Dmuchanie na piórko, aby nie spadło.
• Liczenie na jednym wydechu.
• Powtarzanie zdań na jednym wydechu – najpierw krótkich, potem coraz dłuższych.
• Powtarzanie zdań szeptem.
• Naśladowanie śmiechu różnych osób:
- staruszki: che- che- che
- kobiety – wesołe cha- cha- cha
- mężczyzny – rubaszne ho- ho- ho
- dziewczynki – piskliwe, chichotliwe chi- chi- chi.

Miłej zabawy! ;)