To warto przeczytać!

„Na każdego przyjdzie pora – prawda czy mit? O tym, że dzieci rozwijają się w indywidualnym tempie”.

• Zgodnie z naturalnym rytmem rozwoju?

 

Wielu rodziców, wychowanków ze spokojem i dystansem podchodzi do indywidualnego rytmu rozwoju dziecka, przyjmując fakt, że dzieci mogą się różnić pod tym względem. Niektórzy rodzice jednak próbują tłumaczyć sobie wolniejsze postępy rozwojowe swojego malucha w określonych sferach m.in:

 - Jest z końca roku…

- On to potrafi, tylko mu się nie chce…

- Wszystkie moje dzieci zaczynały później chodzić…

- Jest po prostu cicha, wstydzi się….

- Dla niego jest to nudne….

- Przecież mówi, z tym że woli po angielsku….

To prawda: dzieci rozwijają się w swoim naturalnym tempie – o ile poważne zagrożenia nie staną na drodze temu rytmowi. Pytanie tylko: Jaki jest naturalny rytm każdego dziecka? Czy potrafimy go rozpoznać? Dzieci z opóźnieniami rozwoju także, czynią postępy, ale ich rozwój następuje w wolniejszym tempie, potrzebuje więcej czasu na dane czynności.

 

• Czy jest powód do niepokoju?

Bywa, że rodzice, wychowankowie bądź specjaliści, obserwując postępy rozwojowe dziecka, z niepokojem stwierdzają : - Dzieci w tym wieku już to potrafią…, - zachowuje się w nietypowy sposób…., - wycofuje się nie potrafi bawić się z innymi dziećmi…., - nie rozumie poleceń… itp.

Niektórzy rodzice podczas konsultacji u specjalisty lub lekarza, zaniepokojeni zgłaszają: Że ich rozwój ich dziecka w pewnym momencie się zatrzymał, ładnie mówiło, nagle przestało, nie radzi sobie, nie potrafi zrobić wielu rzeczy, nie chce słuchać, nie rozumie. Są to oczywiście sygnały alarmowe, których nie można ignorować. Oznaczają bowiem, że poziom rozwoju ważnym kompetencji może być u dziecka obniżony względem wieku bądź jego zachowanie odbiega od naturalnie występujących u większości rówieśników. Wskazuje to na konsultacje ze specjalistą bądź lekarzem. Może się okazać, że należy wykonać pogłębioną diagnozę dziecka, aby rozpoznać czy rozwój dziecka przebiega pomyślnie, czy też jest potrzebna terapia, leczenie. Ważna jest tutaj stała obserwacja dziecka, jest osiągnięć, postępów rozwojowych, oraz także skorzystanie z dodatkowe wsparcia ze strony zajęć dodatkowych, rozwojowych, terapeutycznych w tych zaburzonych obszarach.

 

• SZACUNEK dla indywidualnego rozwoju dziecka

Janusz Korczak mówił głośno, że należy szanować indywidulany rozwój każdego dziecka, traktować je z szacunkiem, wrażliwością na jego potrzeby rozwojowe.

Należy unikać presji, porównywania, oceniania. Warto pozbyć się oczekiwań, a raczej być gotowym na zaskoczenie. Prawdziwe wspieranie to takie z zachowaniem postawy szacunku i akceptacji. Jego celem jest sprzyjanie samodzielności i niezależności dziecka, a przede wszystkim jego szczęściu.

Kiedy, dziecko nie jest w stanie osiągnąć postępów w rozwoju, które zbliżają je do coraz to większej samodzielności, umożliwiają  rozwijanie wiedzy o świecie i nabywania nowych umiejętności. W takim przypadku, nierozsądne wydaje się oczekiwanie, że dziecko w swoim czasie dojrzeje do czegoś, a kłopoty same znikną w swoim czasie. Wówczas warto otoczyć malucha odpowiednio ukierunkowanym wsparciem.

Działania, które mogą się okazać pomocne dla dziecka to przede wszystkim:

- Ciągła obserwacja rodziców, opiekunów, nauczycieli, specjalistów w przedszkolu;

- Konsultacja w poradni psychologiczno-pedagogicznej;

 - Wdrożenie dodatkowej pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu (logopeda, psycholog );

- konsultacja u lekarza specjalisty; wprowadzenie leczenia;

-objęcie dziecka wczesnym wspomaganiem rozwoju;

- stała współpraca miedzy rodzicami, nauczycielami, specjalistami.

 

„Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz, jeśli nie wie – wytłumacz, jeśli nie może – pomóż”  - JANUSZ KORCZAK

 

 

Napisane w oparciu: Czasopisma Bliżej Przedszkola wychowanie i edukacja, nr 2.281/2025, Korczak J. „Jak kochać dziecko”, wyd. Jacek Santorski &CO, Warszawa 1992.

Przygotowała: mgr Monika Głuch